dream 33 insert parallel universe cd

Dutch Reviews

FileUnder.nl (14/06/06):
Drie albums onderweg en Zea klinkt nog even opgefokt en rusteloos. De hyperbeats op Insert Parallel Music worden nog even sneller ingezet en de gecontroleerde chaos op basis van samples, elektro, knallende beats en gitaren klinkt heftiger dan ooit. Als het verschijnsel ADHD een muzikale pendant heeft dan heet het Zea. Maar twee elementen in die schijnbare chaos maken Zea zo bijzonder: als eerste het gevoel voor humor dat Arnold de Boer in zijn teksten en vooral in de titels van zijn liedjes ten toonspreidt. "My Bed is a Monument of Hate Against My Job" is de opener en "Boredom for Beginners" heeft een tekst die grimmiger is dan de titel doet vermoeden: ‘Going to load my gun and start to shoot at everyone […] I'm lost and really bored'. Deze grimmigheid ligt in het verlengde van het perfect verklankte gevoel van desolaatheid (en dan heb ik het niet alleen over teksten als die van "Why Do Good Things Happen To Bad People"): de invloed van begin jaren '80 - vroege Joy Division en Cabaret Voltaire - klinkt door. En wat klinkt er niet door? Insert Parallel Universe is volgepropt als een spijkerbom en elke track bekogelt je met een spervuur aan vondsten en geluiden. Het gevoel voor melodie zet deze schijnbare chaos in balans en maakt van Insert Parallel Universe een van de meest bijzondere platen van dit jaar.

Musicfrom (27/06/06):
De overgang van 'Kowtow To An Idiot' naar 'Today I Forgot To Complain' was groot, het fenomeen liedjes werd door het (vanaf het tweede album) duo Zea van een heel nieuwe invulling voorzien. Veel mensen die het eerste album hoog hadden zitten, zijn destijds ongetwijfeld flink geschrokken van het compromisloze materiaal op de tweede langspeler. Bij ons ging juist de vlag uit, de bijzondere crossover die Zea vanaf 'Today I Forgot To Complain' maakt wordt door ons nog een stuk beter gewaardeerd. Vandaar dat we ingenomen zijn met het feit dat 'Insert Parallel Universe' een logisch vervolg is op 'Today I Forgot To Complain'. Dat wil overigens niet zeggen dat het derde album een flauw aftreksel is van de voorganger, want er worden duidelijk andere accenten gelegd, maar de ratelstijl die het duo tegenwoordig hanteert is gebleven en we hebben inmiddels geleerd tijdens de eerste beluistering van een nieuwe Zea bijzonder op onze hoede te zijn, ons krijgen ze niet meer aan de hartbewaking!

Wat vooral opvalt bij de eerste draaibeurten is dat het geluid nog meer in your face is dan we al gewend waren. Daarbij is wel een flinke transparantie aanwezig, zodat het nog meer dan op de voorganger mogelijk is de verschillende partijen en nuances te onderscheiden. Ook is het fenomeen breakcore verder toegenomen en zo nestelt Zea zich naast Bong-Ra in de top van nerveuze muziek. De tijd dat je je ouders de kast op kon krijgen met muziek leek voorbij, maar 'Insert Parallel Universe' is zonder twijfel geschikt om de uitspraak "dat is toch geen muziek meer" te ontlokken. Het album is zodoende punk, rock 'n' roll, gabber en experimentele dance tegelijk en daarmee is het tweetal volstrekt uniek. Het is daarom dan ook niet zo vreemd dat er in het buitenland meer belangstelling voor Zea is dan hier.

Wie eenmaal een beetje gewend is aan de achtbaan die het derde album is, hoort toch weer goed te volgen liedjes, want catchy coupletten en refreinen schrijven kan Arnold de Boer wel degelijk heel goed. Daarbij zit de tong wel stelselmatig in de wang, de teksten (en titels) zijn weer om van te likkebaarden. We zouden zo nog maar enige alinea's kunnen vullen met het citeren van tekstregels en het opsommen van een aantal titels, de leukste titel is in elk geval die van de opener: 'My Bed Is A Monument Of Hate Against My Job'.

Ook de muziek zit vol grappen en grollen, de volkomen weirde overgangen en het fenomeen dat geen enkel geluid veilig is voor de samplekunsten van het duo maakt ook dit album weer een uiterst boeiende en onontkoombare luistertrip. Wel een bad trip overigens zo af en toe en daarmee bedoelen we niet dat er rotte appels tussen zitten, maar wel dat een aantal fragmenten de hoofdpijngrens angstvallig dicht benaderen. Maar zoals altijd wint de aanhouder, na een aantal maal luisteren wen je vanzelf aan de "herrie" en blijven toch weer die sterke liedjes over en vervolgens ontpopt 'Insert Parallel Universe' zich net als 'Today I Forgot To Complain' tot een uiterst verslavend werkstuk. Avontuurlijk als de hel en bij vlagen hemelsmooi, bij Zea kan alles en zelfs dat lijkt niet genoeg! Ook vandaag vergeten we - bewust - weer te klagen!

OOR juni 2006:
Zea - Insert Parallel Universe
Kent u PAc-Man nog? Space Invaders, Donkey Kong of Centipede? Het waren de Arcadehall-hits van de jaren tachtig. Stelt u zich eens voor hoe de muziek van een dozijn van die speelautomaten zou klinken als ze allemaal tegelijk kortsluiting kregen. Nu heeft u een idee hoe Zea ongeveer klinkt. In het buitenland (Rusland, Engeland, VS) zijn ze er dol op. En terecht, want zoiets als Zea heb je nog nooit gehoord. Dankzij de combinatie van weirde samples, speelgoedinstrumenten, distortion-gitaren en verdomd catchy melodieen staat Zea op een zelfgecreeerd eilandje, waar ze kunnen wuiven naar andere unieke acts als Solex, Kid 606 of jason Forrest. Drie jaar heeft het geduurd voordat derde plaat Insert Parallel Universe klaar was. Tijd voor wat New Kicks. het gevoel voor poppy songs met een twist en hier en daar een break is zanger / gitarist / songschrijver Arnold de Boer nog niet verleerd, getuige nummers als The Secret Sent Back of It Was Red. Die laatste lijkt niet voor niets heel erg op Press Start To Continue, ook zo'n geweldige Zea-track. Over de gehele linie is deze cd consistenter dan voorganger Today I Forgot To Complain, met zowel minder uitschieters omhoog als omlaag. Zo'n reuzenstap vooruit als dat album is deze nieuwe plaat niet. Misschien was dat ook wel iets teveel gevraagd. Dit is gewoon de nieuwe Zea en is daarmee al bijzonder genoeg.
Jasper van Vulgt

Volkskrant 22/06/06:
Het loopt in Nederland niet zo in de gaten, maar de electro- en samplepop van de Amsterdamse duo’s Zea en Persil doet het al geruime tijd heel aardig in het buitenland.
Zo toerde Zea, met de Friese Amsterdammer Arnold de Boer als belangrijkste kracht, stad en land af in Engeland, Duitsland, Frankrijk en ook de VS.

Op het derde album Insert Parallel Universe blijkt Zea wederom gespecialiseerd te zijn in het verzinnen van geestige songtitels (My Bed Is A Monument Of Hate Against My Job), maar vooral ook in het in elkaar sleutelen van liedjes die door de vele breaks, geluiden en woeste beats een punkintensiteit hebben, maar onder de oppervlakte soms heel poppy en toegankelijk zijn.

Knap werk, al zijn er ook liedjes die (net als bij bijvoorbeeld Solex) melodie ontberen en slechts weerbarstige samplecollages willen zijn. Niettemin zouden zich best wat meer Nederlanders aan mogen sluiten bij het leger Zea-bewonderaars.

Fok.nl (18/06/06):
Zo'n zeven jaar geleden schreef ik, -samen met een andere vrijwilliger van een klein poppodium-, een knus blaadje vol over muziek waar vooral wijzelf fan van waren. Op een gegeven moment gingen we ook avonden organiseren waar interessante bandjes van Nederlandse bodem werden geprogrammeerd. Eén van die bandjes was het Amsterdamse Zea. Destijds verscheen hun eerste album Kowtow To An Idiot, en wij kwamen "woorden te kort" om de muziek van Zea in één woord op de 'festival-flyer' te omschrijven. Uiteindelijk hielp de band ons een handje door met de term 'rammelnoise' over de brug te komen. Inmiddels zijn we zeven jaar verder, en is het derde album Insert Parallel Universe van Zea uitgekomen. Nog steeds 'rammelnoise'?

Het omschrijven van muziek is nooit echt gemakkelijk, maar Zea, inmiddels uitgedund tot frontman Arnold de Boer en 'sampler' Remco Muermans, spant wederom de kroon. Vanaf de eerste tot de laatste noot wisselen samples, beats maar ook ouderwetse gitaarrifjes elkaar af. Zo hoor je op de openingstrack My Bed Is A Monument Of Hate Against My Job een drum-and-bass-fundament dat langzaam wordt aangevuld met hoekige, rammelende gitaarriffjes. Tracks als New Kicks en Conformity Sneeze klinken met het opgewekte melodietje in het refrein een beetje naar -kent u ze nog?- Bis, de frisse kauwgompop uit Glasgow.

Naast de veelzijdige toepassing van electronica, en de bekende, wonderlijke songtitels als het genoemde My bed Is… , Why Do Good Things Happen To Bad People en Boredom For Beginners, bevat dit album ook genoeg distortion die de poppy basis regelmatig een behoorlijk rauwe rand geven. Zo bevat het 'noisy' It Was Red gitaarlijntjes die van Pixies' Joey Santiago hadden kunnen zijn. Beweerde Zea zelf niet al eerder "beter" te zijn dan de Pixies met hun cover Here Comes Your Man van 'Death To The PIXIES, We're Better!'? Ook het dwingende, opzwepende Faster mondt uit in een geweldige bak herrie die live ongetwijfeld voor een hoop opwinding in de zaal zal zorgen. En in het afsluitende No Past For Space horen we naast de droefheid van enkele nummers van Beck's Mellow Gold, behoorlijk wat vleugjes van Sebadoh en Guided by Voices.

Insert Parallel Universe is een typische luisterplaat. Een plaat voor de liefhebber, de fijnproever. De term 'intelligente muziek' vind ik altijd wat steriel en hoogdravend, maar als ie dan toch gebruikt moet worden, dán voor deze plaat. Maar ook een verrassende plaat die lekker eigenwijs is. De term 'rammelnoise' die we dus ooit gebruikt hebben voldoet niet meer. Ik zou het nu simpelweg omschrijven als: 'ongewoon goed'.

KindaMuzik (10/07/06):
Even twee nieuwe woorden introduceren: zealijders en zeapezen. Afgeleid van de omschrijvingen zenuwlijders en zenuwpezen. De Van Dale zegt daarover: uiterst zenuwachtige personen. Van die mensen die niet stil kunnen blijven zitten, die rondjes blijven lopen tot er een ronde geul ontstaat in het tapijt, die met hun blote voeten blijven bewegen alsof ze iedere seconde de zweetgeur willen verdrijven. Of met een pen tegen de tafel tikken totdat omstanders er gek van worden. Sommigen zijn niet bestand tegen zulke figuren en worden er zelf kriebelig van.

Zeapezen en zealijders zijn dan weer uiterst zenuwachtige figuren die door hun, ehm, aandoening bestand zijn tegen de opgefokte, van ideeën overlopende liedjes van het Amsterdamse duo Zea. Ze zijn de gekte, de onrust, de enorme hoeveelheid indrukken die tegelijkertijd op de luisteraar worden afgevuurd gewend. Misschien komen ze wel tot rust onder de lawine van opgewonden electro, vreemde samples, stuiterende beats en raggende gitaren. Wie zal het zeggen? Wees echter niet bang, deze zealijders en zeapezen zijn geen gevaar voor de samenleving. Nogmaals, wees gerust, ze leveren geen gevaar op voor u of uw omstanders.

Toch worden sommigen gek van dit soort figuren, zeker als in hun bijzijn de muziek van Zea ten gehore wordt gebracht. Deze mensen worden zenuwachtig van de wilde popliedjes van het duo. Het zijn dan geen zealijders, maar Zea-lijders en dat is toch iets heel anders. Aan iedereen die zich aangesproken voelt: veel sterkte. Anderen doen er goed aan op zijn minst één dag in het leven zealijder te worden. Begin bijvoorbeeld met dit derde album, je zal er geen spijt van krijgen. Enkel een zenuwinzinking, maar dat terzijde.

Glamcult 2006 Issue 6
Is ze dan toch gelukt.Drie jaar na die te gekke tweede ‘Today I Forgot To Complain’klinkt het Amsterdamse Zea nóg compromislozer en urgenter.Dat is bijzonder knap.Op ‘Insert Parallel Universe’komt de band rond het duo Arnold De Boer en Remko Muermans niet zozeer anders uit de hoek.Wat deze nieuwe plaat van Zea beter maakt dan de twee voorafgaande zit ‘m in de details.Zea klinkt er grimmiger,opgefokter,emotioneler en urgenter,dus.Nog steeds plundert Zea links en rechts uit dertig jaar popgeschiedenis,combineert naar hartelust en voorziet het resultaat van een gruizig electropunk jasje.Hoe dat klinkt? Als de ultieme mix tussen zoete pop,explosieve punk en breakcore.Waarbij elke liedje ontegenzeglijk pop is.Met hele scherpe,hoekige randjes. Dat dan weer wel.Een beetje zoals Jesus & Mary Chain ze ook ooit maakten,maar dan eigenzinniger.Nee,Zea klinkt nergens naar.In de positieve zin van het woord. En ‘Insert Parallel Universe’? Typisch Zea,alleen dan nog net iets beter.
DOOR THEO PLOEG

NRC (04/07/06):
Zea uit Amsterdam behoort tot de laatste heldhaftige experimentalisten van de Nederpop.
Hun inventieve gitaarmuziek met een breed scala aan electronische bliepgeluiden is schatplichtig aan Wire, The Fall en ook aan melodieuzere britpopgroepen. Noem het geen indierock, want daarop heeft Zea een antwoord in de vorm van de mp3 We Buried Indie Rock Years Ago. Hun derde album Insert Parallel Universe bevat meer bravourestukken, met titels als Boredom For Beginners en My Bed Is A Monument Of Hate Against My Job. Een complete flipperkast aan old school-electronica rammelt mee in drukke liedjes met opgewonden stemsamples en voortrazende typemachineritmes. Zea is onverschrokken orgineel, al is veertien van die druktemakertjes in 1 luistersessie teveel van het goede.

Leeuwarder Courant 02/06/2006:
Ooit was Zea een groep uit Makkum, nu is het een duo te Amsterdam met Arnold de Boer als enige overgebleven Fries. Zea heeft een internationale reputatie opgebouwd die die van labelgenoten Suicidal Birds in de schaduw stelt: optredens in Engeland, Frankrijk, Duitsland, de Verenigde Staten, Canada en Rusland sieren het cv. Op deze derde cd staan weer de nodige aanstekelijke liedjes, die vooral dankzij percussieve sample-grappen en andere ingrepen toch een stekelige inslag hebben. Een verleidelijke popmelodie staat naast een onverwachte breakcorebeat, een heftige gitaaraanslag wordt gevolgd door een abstracte sample. Het resultaat is opnieuw een plaat vol verrassingen.
Jacob Haagsma

Subjectivisten kaleidoscoop (09/06/06):
Drie jaar geleden heb ik de Amsterdamse band Zea ten tijde van hun tweede cd Today I Forgot To Complain al omschreven als “de hokjesvrije vulkaan met een lavende lava aan smakelijke dynamiek.” Het duo is nu terug met Insert Parallel Universe en is explosiever dan ooit. De stuiterende elektro-beats knallen meteen al alle kanten op, terwijl er regelmatig een stevige gitaar doorheen snijdt. Dat alles in combinatie met de onderkoelde, doeltreffende zang van Arnold en uiteenlopende, pakkende samples. Moordende ritmes en een flinke bak distortion bovenop een laag popmuziek gestapeld maken duidelijk dat Zea nog steeds lak aan conventies heeft. Ze brengen een steeds wisselende en altijd smakelijke hybride van beukende breakcore, gruizige grooves, vernietigende noise, pop, wave en rock. Het zou elektro-terreur zijn, ware het niet dat het superstrak gecontroleerd wordt. Hoewel ze eigenlijk met niets en niemand te vergelijken zijn, moet je denken aan een wilde mix van Joy Division, XTC, Cabaret Voltaire, The Fall, Add N To (X), Wire, Magazine, Atari Teenage Riot, Dntel, Hypo en Jason Forest (Donna Summer). Het is spannend, het bruist en het is geweldig aanstekelijk. Zea is een actieve vulkaan met een dubbelloops kratermond, die een fantastisch album uitspuwt.

LiveXS (juli):
"Compleet gestoorde electro‘twist’pop uit onze hoofdstad. Het duo verklaart op album nummer drie de liefde aan overstuurde geluiden en onconventionele songstructuren. Absoluut niet bestemd voor de liefhebber van degelijke kop-en-staartpop. Dit is wat we noemen: lef hebben!" (BW)

Platomania (23/06/06):
Het Amsterdamse Zea overdondert me met een spervuur aan jaren tachtig electronica vermengt met fendergitaren en foute gedateerde britpop deuntjes. Het lijkt soms alsof je naar de soundtrack van Donkey kong luistert op dubbele snelheid. De sound bliebt, kraakt en klinkt ongepolijst rauw, welkom in de wereld van Zea. Zea klinkt niet eigenzinnig, Zea is eigenzinnig. Het duo Arnold de Boer (gitaar, vocal) en Remko Muermans (synth en samplers) beheren de kunst iets nieuws te creeren waar ogenschijnlijk alle logica aan ontbreekt, maar waar wel terdege het koppie bij gehouden is. In een aaneenschakeling van intrigerende samples, keyboards en te strakgetrokken drums klinkt een ondefinieerbaar vakmanschap door die je zelden tegen komt, want Insert Parallel Universe bevat vooral memorabele songs en teksten met inhoud.

Freeze juni 2006:
"Insert Parallel Universe’ is het derde album van het twistpopduo Zea. De cijfers liegen er niet om; vierhonderd optredens in binnen- en buitenland, zeven tours door Engeland, twee door de Verenigde Staten, vier door Frankrijk en zo gaat de lijst nog wel even door. Dit is voornamelijk te danken en de absoluut unieke sound van Zea. Onnavolgbare elektronica gemixt met rock & roll en daarnaast nog breakcore, dubreggae en wat al niet meer.

Zanger-gitarist Arnold de Boer houdt met zijn zanglijnen het geheel ontzettend knap bij elkaar, maar wanneer de elektronica de vrijheid krijgt wordt je als luisteraar alle kanten opgegooid. Na vaker luisteren voelt de plaat steeds prettiger aan en wen je aan de fragmentarische songs van Zea. Met tracks als ‘My Bed Is A Monument Of Hate Against My Job’ (alleen om de titel al) en het pompende ‘You Are Ace?’ wordt duidelijk dat Zea binnen het eigen grensoverschrijdende genre wel degelijk diepgang biedt. Anders bieden de begeleidende tekeningen in het boekje uitkomst.

Toch is veertien tracks wel erg veel, zeker met de drukte die Zea over de luisteraar uitspuugt. Zea is zeker niet voor iedereen, sterker nog, veel mensen zullen het snel bestempelen als herrie, maar voor iedereen die iets heeft met indietronica, noisepop, freakrock & roll en al die andere genres die muziekliefhebbers tegenwoordig erkennen is ‘Insert Parallel Universe’ en kunstige en inspirerende plaat.
LvdM

Gonzo (zomer 2006):
Er gaat meestal wat tijd overheen, maar ieder nieuw album van het in Amsterdam woonachtige Zea is een stap vooruit. Drie jaar na 'Today I Forgot To Complain' is 'Insert Parallel Universe' een klein meesterwerk. Het duo klinkt ongelooflijk 'los', en conventies blijken steeds meer te worden losgelaten. Het is geen pop, geen breakcore, geen dubstep, geen IDM, maar een optelsom van de ideeen en invallen van het tweetal. daarbij klinken de veertien tracks die in nauwelijks veertig minuten voorbij komen ongelooflijk energiek, venijnig en gedurfd. Inventieve gitaargeluiden worden doorsneden met stuiterende samples: in de wereld van Zea is niets voor de hand liggend of voorspelbaar. de beste muziek klinkt vrij en zit vol urgentie. dit album is een eerbetoon aan deze begrippen. het barst van de muzikale verbeelding en het is zeker niet toevallig dat muzikale vernieuwers als 1-speed Bike, Jason Forrest/Donna Summer en Felix Kubin, tot de vriendenschaar van Zea behoren.

Vlaams E-zine goddeau.com (12/06/06):
Gitaren met elektronica verzoenen, er zijn al veel pogingen ondernomen om deze ietwat vreemde samensmelting tot een goed einde te brengen. Zelden echter is het resultaat zo geslaagd als bij de Amsterdammers van Zea. Met Insert Parallel Universe levert dit duo een derde sterk album af.

Wie zich Kill Spector herinnert, weet hoe moeilijk het is gitaar en beats tot een coherent klinkend geheel samen te smelten zonder volkomen idioot over te komen. Zea, een Amsterdams duo dat compromisloosheid hoog in het vaandel draagt, timmert al enkele jaren naarstig aan de weg. Met platen als Kowtow To An Idiot en het alweer uit 2003 daterende Today I Forgot To Complain onderscheidde Zea zich moeiteloos van de concurrentie. Het lange wachten op deze nieuwe plaat werd enigszins verzacht met "We Burried Indie Rock Years Ago", een heerlijk splitsingle die de band uitbracht samen met Fonda 500.

"Tijd voor het echte werk", moeten de heren echter gedacht hebben, en zie: hier is de derde en volgens ons sterkste plaat die Zea tot nu toe klaarstoomde. Waar andere bands in hun enthousiasme met de zowat onbeperkte mogelijkheden van de elektronica uit de bocht gaan, weet Zea keer op keer een sfeervol werkstuk af te leveren. Soms levert dat nummers op die best dansbaar zijn en bol staan van de hippe beats en knappe breaks zoals "Why Do Good Things Happen To Bad People", een track die de voorliefde van de Amsterdammers voor drum 'n' bass in de verf zet. Deze liefde is eveneens duidelijk te horen in het heerlijk aanslepende "You Are Ace?", een song met een onweerstaanbare groove en een maximale dansbaarheidsfactor, om eens een lelijk woord boven te halen.

Toch is het, naast de sterke elektronicakant, de rockaanpak die Zea zo'n intrigerende en meeslepende band maakt. Hoewel de electronics centraal staan, is de songopbouw eerder te vergelijken met die van de lofi-rockbands van een goede tien jaar geleden. Een nummer als "My Bed Is A Monument Of Hate Against My Job" is gewoon de 2006-versie van een Sebadoh. Ook het gebruik van de gitaar schuwt Zea bij momenten absoluut niet. "It Was Red" klinkt als een clash tussen Queens Of The Stone Age en T. Raumschmiere waarbij geen van beide partijen zich wil laten kennen, met als resultaat een song die niet moet onderdoen voor het beste van voornoemde kleppers.

Waar dansmuziek vaak alleen lijkt te werken in de tijdelijke werkelijkheid van een feestje, blijft de muziek van Zea in alle omstandigheden overeind. Ondanks de aanwezige overweldigende momenten is Insert Parallel Universe net zo goed een luisterplaat als een floorfiller voor wie niet per se hapklare brokken wil op de dansvloer. Misschien is deze plaat intimistisch niet zo sterk als het werk van Pilot Scott Tracy, maar dat mankement wordt ruimschoots gecompenseerd door de meeslependheid waar de songs stuk voor stuk in uitblinken.

Vlaams E-zine Digg.be:
Zea, indien snel uitgesproken een Oost-Vlaamse variant van het woord ‘zee’, zijn twee Amsterdamse jongeheren die elektronische lijnen laten samenvloeien met gitaarriffs, waarbij nu eens het analoge, dan weer het elektronische instrument de bovenhand neemt. Hun eerste album ‘Kowtow to an Idiot’ is intussen zes jaar uit en met ‘Insert Parallel Universe’ hebben ze een derde langspeler op hun actief. Arnold De Boer (gitaar en zang) en Remko Muermans (keyboard) zijn ook buiten eigen land een fanbase aan het opbouwen en zijn graag geziene gasten in onder meer Groot-Brittannië en Rusland.

‘Insert Parallel Universe’ is geen album om stil bij te zitten en haalt regelmatig de snelheid van een Formule 1-bolide in volle vaart. Niet zozeer het gitaarwerk, maar wel de beats en ritmebox maken de muziek van Zea erg dansbaar. Hierbij wordt binnen de nummers zelf om de haverklap met snelheden gespeeld. Een vast patroon is het onderbreken van het door het keyboard aangegeven tempo met een rustiger moment, om er dan weer helemaal terug in te vliegen. Zo begint ‘Are You Ace?’ met langzame, chaotische elektronica die we kennen van Squarepusher en Autechre, neemt dan in snelheid toe, waarbij het experimentele plaats maakt voor repetitieve beats en De Boer zich à la Maxi Jazz (Faithless) een weg door het nummer praat. Het nummer dooft langzaam uit en sputtert nog wat na.

‘Why Do Good Things Happen to Bad People’ begint opnieuw erg rommelig (in de goede zin van het woord) en wisselt ingewikkelde elektronica af met de meest eenvoudige lijnen. Het lijkt wel of we terug in de tijd gekatapulteerd worden en op ons kleine scherm dat blauwe egeltje Sonic de ene looping na de andere laten maken. Zea maakt hier namelijk gretig gebruik van melodieën die zo uit het gemiddelde computerspel van het begin van de jaren negentig lijken te komen. Een van de hoogtepunten van dit schijfje.

Eveneens een sterk nummer en opener van het album is ‘My Bed is a Monument of Hate Against My Job’. Het kent de opbouw van een klassiek rocknummer en gebruikt de beats in een begeleidende en niet zozeer een bepalende rol. Wanneer je denkt dat alles zich rustig aan het afbouwen is om met een steeds verminderende complexiteit te eindigen, laat De Boer zijn elektrische gitaar spreken en komt er nog een venijnig staartstuk.

Opvallende geluidseffecten zijn een kermiscarrousel in ‘New Kicks’ en de printer van een kassa in ‘The Secret Sent Back’. Die laatste is er voor ons wat te veel aan. Ook de woorden “I’ll have no choice. I’ll break your neck.” konden wat ons betreft iets subtieler. Het probleem van ‘Insert Parallel Universe’ is dat een aantal nummers, vooral in de tweede helft van het album, iets te mooi binnen de lijntjes blijven om het allemaal even boeiend te houden. Aan variatie is er echter geen gebrek. Zo is ‘Click Click 6002’ nagenoeg pure Britpop en verwacht je dat de stem van Tom Smith van Editors elk moment kan overnemen.

Zea is een band die live waarschijnlijk iets meer indruk kan maken dan op cd. Ga ze dan ook gerust bekijken wanneer ze ons land nog eens aandoen. Als u in de huiskamer eens deftig uit de bol wil gaan op een bij wijlen geflipte mix van elektronica en elektrisch gitaargeweld, dan is ‘Insert Parallel Universe’ een prima koop.

Velvet Music (30/07/06):
‘Insert Parallel Universe’ is lastig te doorgronden. Pas na vele keren beluisteren geeft de plaat geheimen prijs. Opener ‘My Bed Is A Monument Of Hate Against My Job’ is een aanklacht tegen de huidige consumptiemaatschappij. Arnold de Boer kiest er uiteindelijk voor om in bed te blijven en niet mee te doen aan de wedloop van regels, leugens en pretenties. Felle gitaren bij een genadeloze aanklacht. Daarna is Zea speels in ‘New Kicks’, experimenteel in ‘You Are Ace’, speelt opgewekte lullige lo-fi in ‘Boredom For Beginners’ en vol vaart in ‘It Was Red’. Zea, een duo uit Amsterdam, is er op deze derde release – voorganger ‘Today I Forgot To Complain’ verscheen in 2003 - opnieuw in geslaagd om beats met gitaren te mengen. ‘Insert Parallel Universe’ is een plaat zonder compromissen. De geheimen worden ontdekt in de huiskamer en dan kan de luisteraar de vloeren van de clubs op om te dansen. Op beide plekken blijft de plaat overeind.

wobly.nl (27/06/06):
"Insert Parallel Universe’, het derde album van het Amsterdamse duo Zea, is niet voor iedereen weggelegd. Mensen die van rust houden, een zenuwinzinking nabij zijn of gewoon van kop-staart-liedjes houden kunnen deze plaat beter links laten liggen. Hou je echter van fragmentarische, hectische noisepop dan is dit de ideale plaat voor je. Electro Rock ’n Roll noemen ze het zelf, één van de vele vlaggen die deze lading zou kunnen dekken.

In het parallelle universum van Zea kan en mag alles. Nummers zijn niet per se genregebonden (ook niet binnen het nummer zelf), songstructuren zijn om mee te spelen en verfijning bestaat niet. Ter illustratie: ‘New Kicks’ begint als draaiorgelmuziekje met een zoetgevooisde R ’n B zanglijn, om daarna los te barsten in een punkcouplet. En dit alles wel in de allerhoogste versnelling.

De instrumentatie bestaat uit slechts gitaar, zang en een heel arsenaal aan electronica. Dit is echter meer dan genoeg om het veelvoud aan ideeën vorm te geven.

Songs als ‘My Bed Is A Monument Of Hate Against My Job’ en ‘You Are Ace?’ hebben een rellerige, underground-achtige jaren 80-sfeer maar zijn door de ingenieuze elektronica tegelijk helemaal 2006. ‘The Secret Sent Back’, ‘Click Click 6002’, ‘Temptation To Exist’, ‘It Was Red’ en ‘No Past For Space’ neigen meer naar indie gitaarmuziek. Maar met deze generalisaties doen we de nummers eigenlijk te kort, omdat overal zijweggetjes, omleidingen en slimme vondsten zijn verstopt. Dat maakt dat deze cd niet snel verveeld. Na een flink aantal draaibeurten waren wij nog lang niet uitgeluisterd.

Wat ons betreft worden er te weinig platen als ‘Insert Parallel Universe’ gemaakt. Het knappe is dat, ondanks dat genregrenzen voor Zea niet lijken te bestaan en de songs alle richtingen opschieten, de cd toch een eenheid vormt. Tussen de veertien songs is niet één mindere te bekennen. Dit is een serieuze kandidaat voor de eindejaarslijstjes.

English Reviews

Vanity Project issue 20 (September 2006):
One of the finest, most inventive duos in music, Zea merge itchy jangle and the persistent peck of sinewy beats, to create an agitated, angsty beard of bees, but with a profound sense of humour ever present. Titles like ‘My Bed Is A Monument Of Hate Against My Job’ and ‘Boredom For Beginners’ certainly illuminate that. ‘New Kicks’ circle-pits with melted-circus-organ rave-pop and Helen Love bubblegum-punk while ‘You Are Ace?’ is a spooked, clippie windy-box. Experimental in the very best limit-testing sense, their scratchy squall and slightly off-kilter riffs, not to mention the rubber hammer of the zippy electronica, make for fascinating, and dryly comic listening.

Is This Music? Magazine, issue 22, summer 2006
Zea: Insert Parallel Universe
For what's largely a solo project band, Zea have the lot. Titles, for starters- 'My Bed Is A Monument Of Hate Against My Job' commences this 14-track album for the Amsterdam outfit (in reality, mainman Arnold and the odd hired hand). Zea have all the right influences too - Ariel Pink and Atari Teenage Riot just a couple of the one-man bands who are making subtly different sounds from this. If Swell Maps had been born today they might sound like this, the DIY ethic strong but carried forward by new technology. There's also nods to a more deconstructed version of Motormark - at times Zea's humour shines through but there are darker, sinister moments on show here as Arnold tips his cap to PIL & Joy Division. 'New Kicks' is more (yes!) Nintendo-core, the soundtrack to a haunted amusement arcade, while 'The Secret Sent' shows that a tune isn't out of the question either - stick on the radio and you'll hear chart acts with half the pop nous and a hundredth of the creativity of Zea (****)

Popmatters November 9, 2006:
Some bands must put an immense amount of pressure on themselves to be different, because it’s difficult to see too many other reasons for the style and direction in which Zea has chosen to go on its third full-length album, Insert Parallel Universe. Of course, this isn’t necessarily a bad thing, given that the uniqueness of the sound, with its fast-paced programmed drums, copious synth work, guitars that go from jangly to strummy on a moment’s notice, and vocals that chant as much as they sing makes for quite the interesting listen. Zea’s sense of humor doesn’t hurt, either—there’s a 26-second track here called “Song for SUV’s” that’s actually just a little bit of guitar noodling, the type of instrumental that no one in their right mind could call provocative unless they looked at the title. And songs like opener “My Bed is a Monument of Hate Against My Job” (which features some hilariously pointless profanity) and “Conformity Sneeze” (aw hell, I just like the title) give the impression that while the Zea folks may take their music plenty seriously, they don’t take themselves all that seriously. This is a rare quality in musicians, and while it may not necessarily lead to good music, it at least makes the listener want to root for them. Insert Parallel Universe is a cute little curiosity, worth seeking out if your only real criteria in the search is for something, yes, different.

Stony Brook University website (05/02/07):
Why I Love the Dutch
The Dutch. They come from Holland, or the Netherlands. They inhabit great cities like Amsterdam, and also put out some of my favorite music.
In fact, I even paid money to import an album-- Zea's Insert Parallel Universe.
Zea, a two piece from Amsterdam, had been a favorite of mine since I downloaded their previous album, Today I Forgot to Complain. That album of punchy, risky, yet undeniably catchy pop earned a place in my heart and in my car.
The band, working with live vocals, live guitar, a drum machine, and a maniacal collection of synth and sampling tours mostly in Europe, though looking back at their tour logs they occasionally come to the US when I'm not paying attention.
But anyway, back to Insert Parallel Universe. Where the previous album had imperfections and weak tracks scattered throughout, Zea infused this one with dancy rock-and-roll goodness, artfully stepping between driving beats and electric guitar riffs and not stopping until the end.
There also seems to be a more proficient use of overdriven bass lines putting an extra edge on certain tracks while softening the often trebley noise that was prevalent on Today I Forgot to Complain.
It's extremely hard to explain Zea without referring to Zea itself for comparison. You'd be best served by watching the video for New Kicks and finding out yourself.
There are more reasons than just Zea why I love the Dutch, but those will have to wait for another time.

German Reviews

OX-fanzine #67/2006:
Das nunmehr dritte Album der Holländer, und erneut darf ich mich glücklich schätzen, die Besprechung zu machen. ZEA bewegen sich konsequent auf einem vollkommen eigenen Weg. Die Zutaten hierfür finden sich im Elektro-Noise-Bereich, mit viel Pop und Punk-Anklängen, melodisch bis hirnhautzermarternd. Höre ich da direkt zu Beginn ein kurzes zerstückeltes Morricone-Sample? Bei ZEA ist alles möglich, nur keine Langeweile. Wenn beispielsweise ein Song wie “Click click 6002” zuerst mit harschen Gitarrennoiseattacken den Hörer zu malträtieren im Begriff ist, wandelt sich der Song plötzlich zu einem wahren Kleinod an Melodie und Songstruktur. “It was red” schickt sich an, die Gitarrenverzerrerweltmeisterschaft zu gewinnen, oder vielleicht kommt es auch aus der elektronischen Zauberkiste, was sowieso keine Rolle spielt. “Insert Parallel Universe” scheint mir stellenweise mit noch mehr Hitcharakter versetzt zu sein, wie seine beiden Vorgänger “Kowtow To An Idiot” oder “Today I Forgot To Complain”.
Unglaublich, zu was zwei einzelne Musiker im Stande sein können. Schön dabei, dass man sich neben aller Genialität wohl selbst an keiner Stelle überschätzt oder allzu ernst nimmt. Wie ein Autobombenattentäter, der mit komischem Hut und roter Gumminase in die heiligen Hallen der kommerziellen Musikindustrie rast. Darauf haben wir doch alle immer gewartet, oder?
(39:16) (09/10) (Claus Wittwer)

Italian Reviews

Indiepop.it (17/12/06):
Premio per il miglior titolo di canzone dell'anno a "My bed is a monument of hate against my job" (anche il mio, grazie), che messa proprio all'inizio rischia di rovinare tutto, con i suoi muffled vocals e confuse tastiere ricoperte da una coltre di ovatta: si rischi di bollare il tutto come sciapa elettronica lofi e finita lì. E invece "Insert parallel universe" degli olandesi Zea - nessun legame con l'omonima band Svedese - ha molto altro da offrire, e se i tredici pezzi successivi hanno titoli meno interessanti sono infinitamente meglio riusciti. Quella degli Zea è indietronica frenetica, il riciclaggio sonoro di Solex portato nella dimensione indie/punk a velocità esasperate. Tracce distanti di new beat fiammingo, tastiere saettanti tra gli scheletri dei pezzi e rumore, tanto rumore, una finta anarchia che assembla pezzi pop-punk-elettronici usa e getta con effetti da videogame, tastiere anarcoidi, drum machine, dissonanze e brevi e convulsi inserti di chitarra.

E di solito non fa per me questa roba, ma gli Zea riescono a dare una insperata coerenza al miscuglio, a far sì che ogni pezzo sia una canzone anziché una confusa accozzaglia di suoni, e così facendo mantengono credibile sia l'impianto ribelle che la voglia di divertirsi.

Al loro più lento, gli Zea sono una indie band in corsia di sorpasso ("click click 6002"), al loro più esasperato un gruppo di digital hardcore prestato al pop ("Why do good things happen to bad people?"). Ma com'è giusto che sia, è quando dimenticano ogni schema che partoriscono il meglio: nel dub tagliato dai synth di "You are ace?" e nel surf-pop elettrico di "It was red" che collassa in caos autentico, ma più di tutti nella giostra elettronica di "New kicks", sequencer a rotta di collo sull'otto volante che nel refrain si riassetta su un tappeto di protools e poi ricomincia il giro della morte.

Un disco inafferrabile e folle che gli Zea non riescono a far emergere completamente dallo stato di demo cresciuto a dismisura, ma che tiene botta per quattordici canzoni senza prendersi troppo sul serio e con un'inventiva senza soste, che alterna muezzin e midtempo, surfpop e oltranzismo punkelettronico e chissà quanto altro ancora. Puro e disordinato genio.
 

dream 26 1-speed bike / melt banana / jason forrest a.k.a. donna summer / felix kubin: one bomb fits all - zea remixed

English Reviews

UK Fanzine/webzine Unpeeled: OPEN UP YOUR NOSE Various “One Bomb Fits All” (Transformed Dreams): "The kind of project that brings the old mad scientist cliché out for an airing, “It’s insane, but it just might work…”  The insanity in this case being Melt Banana, Felix Kubin, Jason Forrest & Donna Summer and 1-Speed Bike to laying down their versions of tracks from the demento-a-go-go-electro-pop-rock people known as Zea. Now then, 1-Speed Bike come from Canada, they cover the sentimental ditty “Along With The Rest Of This Racist System We Left The Body Of Indie Rock On A Plateau For The Vultures To Eat” and it sounds like a light engineering workshop version of “Stars In Their Eyes”, tonight 1-Speed Bike are being wilfully weird at various speeds and while the chiming things are oddly delicate, the warping and electro-bass n drum stuff is resolutely industrial, all of which provides a neat counterpoint (are we allowed to use words like ‘counterpoint’?) to the cute-kiddie indie drawl vox, smart stuff. Next please; Melt Banana do “Flying Objects Arrived” and their version will make you believe that the objects are in the room with you, it being quite insane to use acoustic guitars and tape loops with an electro clipped n snipped vox, I can see this on TOTP, but a few minutes of this and you tend to see all sorts of cool things… Another, I dare you; Jason Forrest and Donna (no, not the gay icon) Summer have a go at “Kiss Kiss Folk-Rock Mix” and it’s unutterably fab, hip-welding some space-dance smash n masherooni with some nicely delicate bits of acoustic strumming, this is barmy, any more? Yes, the man known as Felix Kubin shows “Slides From Yesterday” and it fails to blot the copybook, being, as it is, some jazzed out spacescape with wandering bass backing a yobby vox, it’s all fractured n fucked, but the reverb is a treat and the kiddie-kaos-korus is scary. Explore; www.transformeddreams.com"

UK mag/e-zine Losing Today: "Zea ‘One bomb fits all’ (Transformed Dreams). "They spoil us they do those rather nice people over at Transformed Dreams. Literally just taken delivery of this caustic cutesy, how could we resist the spasmodic schizoid psychedelic menace of that devilish Dutch duo Zea. This bastardised twelve inch slab of wax has the Zea kids being sonically re-assessed, dissected and twisted in side out by four guest remixes from a motley cast that features (with a certain amount of ‘no surprises’) Melt Banana, (less obviously) 1-Speed Bike and two artists previously (though I’m shamed to it) unknown to me Jason Forrest and Felix Kubin. Constellation’s star turn 1-Speed Bike set about diluting the impetuous ardour of ‘We buried Indie rock years ago’ and despite coating the original incarnation with a gritty exterior that at times is made to sound like two separate records at odds with each other with the vocal kept intact riding gun shot, their futuristic chaotic shuffle like mutant dub still tigerishly stings and claws at the hi-fi. Melt Banana are unusually laid back in their approach to ‘Flying objects will reach you soon’ as the press release so rightly points out revealing a hitherto unseen ‘delicate side’ which in real terms is pretty near to comatose, slick psychedelic touches in tow they warp the original with a curious off kilter feel that sees them picking the bones out off the Butthole Surfers ‘Hurdy Gurdy Man’ retread and waxing the resultant misfit with a constantly shifting edge and an eerie drip dried effect spliced with smudges of down tempo chic. Flip the wax to be greeted by Jason Forrest AKA Donna Summer (no kids not the Donna Summer though we’d loved to hear him trashing the life out of ‘Bad Girls’). Forrest gets up close and personal with ‘Kiss Kiss revolution’ to set beneath it a charge, lights the fuse wire and casually walks away to see what shakes from the resulting explosion. In between the extremity of riot laden beats that clatter about with violent verve there lie moments of joyfully wonky acoustics that veer close to the worlds occupied by Animal Collective which neatly lead to our final guest – Felix Rubin. Personally it has to be said my favourite cut here mainly for the fact that it’s so crookedly unhinged if it doesn’t give you a mother of all migraines then at the very least it will leave you feeling visibly unsettled. Operating in some vacuum like dream world, Rubin takes to the task of re-inventing ‘Mountain every minute’ with an expectant keenness only afforded to children on Christmas Day or would be psychotics eyeing you up in a way that suggests that they are weighing up whether your head will fit in their fridge. That aside the music – well to a large degree very much touched with a sense of early crucial era PIL being shredded to pieces by a momentary panic attack borne out of the arrival of acutely disjointed break beats rampaging without due care which overall is tersely housed in a very macabre like chilling setting that’s not a million miles away from the kind of stuff Elemental where adept at sneaking under the wire for Creeping Bent all those years ago. Did we say essential – thought not – essential there you go. www.transformeddreams.com"
 

dream 24 zea  / fonda 500 split 7"

English Reviews

DoSomethingPretty.com: "If there's one thing consistent about Fonda 500 it is that they appear to revel in providing the unexpected, and even more audaciously, seem to come up trumps almost every time. 'Digital Space Pop' is no different as far as the latter's concerned, sounding like the theme tune from 'Barbarella' on helium and aided by some proper bumpin' beats from da house, which may suggest that Fonda 500 are aiming their sights for filling the floor at the Ministry of Sound rather than Club Fandango. Oi! You in the corner, don't snigger. After all, it worked for The Shamen, didn't it?

Dutch duo Zea meanwhile offer something that finds a kinship with in more familiar territories, such as those occupied by Bis and Helen Love, as the simple melody of 'We Buried Indie Rock Years Ago' bounces along on it's Casio while the song itself pays homage to such luminaries as Superchunk and The Lemonheads.

If those two delightful ditties don't tempt you into buying this single, then the fact that it's on seven-inch vinyl should. The scent of roses hasn't smelt this sweet in the underground for ages."

Playlouder.com (Bunch of 45's 20/10/03-26/10/03): "Lastly, but by absolutely no means leastly, let's grab ourselves a little slab of vinyl happiness that came our way thanks to those nice folks at Truck and Transformed Dream Records, namely the split single that is Fonda 500's 'Digital Space Pop' and ex-SOTW-ers Zea''s 'We Buried Indie Rock Years Ago'. Hull's finest (sorry, the Beautiful South, but it's been too long since your last ace offering) are on corking form, with their effort recalling both the abusedly askew organ of Grandaddy's 'A.M. 180' and the cannonballing brouhaha that brought 'God! Show Me Magic' to its clattering climax, while Zea run through an ever-more-obscure catalogue of mostly-90s alt.ers (including not only Bettie Serveert but, oh yes, 22 Pistepirrko. Lawks!) to a hi-octane sneer not exactly on a different continent to bis; basically, like its ancestor 'On Tape' some fifteen years ago, it's an anti-Peel song that the great Mr Ravenscroft'll actually like. As listening goes, inspired and required..."

UK Mag/E-zine Losing Today: "Scary but compelling stuff as Hollands favourite deranged duo mix it up with Britains kookiest pop absurdists. Fonda 500 are another ensemble who seem to have been away from the hi-fi for what seems like an age. Here they contribute Digital Space pop armed with lunar hats and visors you too can get to be Robbie the Robot as the devilish Fonda crew take us to deep space to play chicken with the meteors armed with a ditty that vaguely sounds to these ears like a perfect dose of Quickspace, nowt wrong with that, toy town electronics cruise mischievously keeping in the incessant vocodor nagging at bay. Zea have already had us wowing with their second album and handful of prime cut psychotic electronic pop singles earlier this year, We buried indie rock years ago dispels any notion that they are running out of steam, a stupendous friction based rocker replete with all the crooked dead ends youve come to love and expect and the perfect antithesis of Sebadohs Gimme indie rock and cut from a dinky Bis vs Sarah records cloth."

Dutch Reviews

E-zine Think Small about the Zea/Fonda 500 split single:

Dankzij de hele stroom aan lidwoordbandjes mag de 7"-single dan aan een opleving bezig zijn, het proces van verschijnen, ter ore komen, bestellen bij de winkel, daar uitgeleverd worden, kopen en uiteindelijk hier besproken worden duurde ruim drie maanden. En dat voor een van de allerleukste singles van de afgelopen tijd, die nota bene gewoon in Nederland is verschenen. En die alleen al om de kant van Zea een must-have is voor elke indieliefhebber met een beetje gevoel voor humor. Vanwege de titel We Buried Indierock Years Ago, vanwege het vele namedropping van jaren '90-indierockgroepen maar ook vooral vanwege het geweldige indie-electropunknummer zelf. Alsof we niet al wisten dat Zea geen gelijke kent in Nederland – en daarbuiten toch ook amper. En op kant b staat dus Fonda 500, met een leuk en erg kenmerkend Fonda 500-nummer. Ook leuk natuurlijk, maar zelfs met Fransje Bauer hier was deze single nog de aanschaf driedubbel en dwars waard.
 

dream 25 today i forgot to complain cd

English Reviews

UK-fanzine DoSomethingPretty: "The over riding sound of this record is one of US slackerdom, the lazily strummed acoustics, thrashed power chords and wonderful chiming vocals all taking us back to the summer of 93. But cutting it all up with samples, mystical drums and computerised chaos pushes this record beyond a Pavement re-hash. Each song has incredible depth, rich with sounds veering from trumpets to retro-arcade games all under laying fantastic pop gems as tuneful and melodic as the next. There are darker moments such as Typically Them which dissects the essence and integrity of trust, particularly relevant in these times. The jittery drums and darkly ambient tinkling cut n paste the light robotic vocals wonderfully, its melancholy beautifully juxtaposed with the almost happy hardcore Vs punk pop riot of Press Start to Continue. Energy, playfulness and surprise are all part of this excellent bands arsenal who in Today I Forgot to Complain have created the most unique pop/rock album Ive heard in along time."

Careless Talk Costs Lives Issue 4 May/June 2003 about 'Today I Forgot To Complain': 
"Genius indiepop made by two notepad-doodled Dutch boys that have Autechre soundtracking Rugrats coming in one set of ears and the sweet harmony of Mr Bungle flushing Belle & Seb's heads down the toilet going out of the other. The respective rosters of Sarah records and Tigerbeat6 line up at opposite ends of the playground and then…BULLDOG!! Snot and hairgrips everywhere."

Kerrang about 'Today I forgot To Complain" (three K's):
"Living in Amsterdam, surrounded by all manner of legal highs, must do funny things to your mind. Dutch duo Zea, for example, had the bright idea of punctuating their frenzied guitars and crashing drums with ringtones, accordions, bells, freaky voices, plinky plonky pianos and other surreal sounds. Bizarrely enough, somehow it works.
Like Japanese experimental rockers Polysics and Buffalo Daughter, Zea casually throw brainnumbing noise, punchy pop, hamfisted hip-hop and funky techno into the mix, creating a jagged, f**ked-up sound that's so much more than the sum of its parts. 
Like They Might Be Giants jamming with the Ramones or Pink Floyd headlining a punk convention, 'Today I Forgot To Complain' is bewildering, enigmatic and always full of surprises."

LOGO Magazine, May 12 , 2003:
"Occasionally a record comes along that makes you want to retreat into your bedroom, apply lashings of eyeliner and cry softly to yourself in pity that you werent around in the late seventies. Today I Forgot To Complain is one of those records, taking laptop folk first into the realms of Kraftwerk and Devo, then into the arms of Television, and finally into the middle of the pit alongside Iggy. The more you play it the more youll annoy the neighbours; think The Parkinsons armed with samplers and Apple Macs and turn it up LOUD."

UK Magazine/E-zine Losing Today on "Today I Forgot To Complain": 
"Second album from Dutch duo Zea really ought to come accompanied with health warning stickers such is it's danger to not only health but physical well being, after living through this you sense that things may never been the same again where listening pleasures are concerned. 'Today I forgot to complain' wildly follows on from where their debut 'Kowtow to an idiot' so abruptly flew from the rails.
 
In the two year gap between both releases these two alchemists of pop mischief have been conducting covert experiments with sound under the cover of night, while both holding an upside down copy of the mechanics of melody handbook for reference and leafing through their collective record collections for likely heroes to cannibalise and use as mulch in their barbed symphony of duelled overloaded electronics, scorched guitars arrangements and digital cut ups. Be warned though 'Today I forgot to complain' is seriously edgy, often crooked and sometimes frightening. The recent singles 'Counting backwards leads to explosions' and 'A experience of trouble' have both served as fair warning as to the bands intent. The former a screwball plotted trajectory through a meteor storm maze of wayward beats, maddening fuzzed up backdrops with a punk mentality at the core. The latter has all the finesse of a mental patients day out to a musical instrument store, a mind-blowing experience that has you rethinking the worth of the Cardiacs as the keepers of the lunatic pop punk crown. 'An experience of trouble' truly is fried with some of the best chord play chorus work this side of classic Buzzcocks. Taking cover is advised under the hail of surprise attacking stutter sprayed guitars on 'Flying objects will reach you soon', while the drug 'addled confusion of 'Press start to continue' that's sure to exert whiplash on collision, sounding as it does like three separate records tagged together in ad hoc fashion. Elsewhere, 'Of course it hurts, it always does' and 'He's passed' provide the albums calmest points, the latter morosely delivered with calming acoustics and haunting sound hitting a lonely place between Black Heart Procession and the mighty Smog. 'Kiss kiss revolution' is, how shall I put it, akin to someone putting a large bucket on your head, giving you a hammer to hit repeatedly while spinning you around in circles, devilishly awesome. Best cut of the set though has to be the nightmarish 'Mountain every minute' twisted pastiches of awkward stutter arrangements that ultimately make the Cravats look like a kids pop band.
 
Strange to say but it's difficult putting your finger on these guys in as far as reference points, sure there's the subtle hint of the warped elements of the Elephant 6 collective buried deep beneath the mass of frenzied sample-click-rock, yet the overall jumbled signatures point to some unreal Beefheart / Fall hybrid, throw in a few slices of Winterbrief and a whole host of bastardised hardcore and your nearly half way there. Without doubt though the most discordant thing you'll hear all year, is it really legal for pop to sound so wired and weird? Essential."

UK magazine Unpeeled series 4 #4 April 03 about Today I Forgot To Complain: 
"Very clever or very pissed.
Bugger me, I cant keep up. Half an hour ago it was the Scandinavian metal invasion, now its the Dutch weird cut n paste brain-fuck popular front. Fine, lets have it: It is simply magnificent. Kicking off with Kraftwerk in a death match with Blur, they call it Counting backwards leads to explosions, but the crunched and clipped guitars over nagging riffs from I dont know what are driven, nay, whipped along with manically laconic vox, cool. The single from this set is An experience of trouble and if youre either very clever or very pissed you can hear the Beatle-ish construction that says hit!, but if your brain gets a look in itll tell you that the mad trashola hides the melody too well for chart troubling. Still, things like I grew Up Weird takes the Eels ironically fucked up thing one or two steps beyond, mainly because I suspect that, unlike the Eels, Zea may become pop stars but have no plan to become so."

Dutch Reviews

OOR - nr. 9 - mei 2003: "Release 25 van een eigenwijs hoofdstedelijk indielabel. Het Amsterdamse Zea doet geen enkele concessie naar een breder publiek. Toch zitten er onder een dikke laag van traditionele gitaren, goedkope elektronica en andere rariteiten razendknappe popliedjes met pakkende refreinen en vreemde teksten. Inherent aan zoveel experimenteerdrang is het risico dat er ook wel eens iets tussen zit dat minder geslaagd, te vergezocht of te ver doorgevoerd (gabberbeat?) is. Dan werkt het surplus aan ideen in het brein van Arnold de Boer even tegen en knapt de spanningsboog. Maar de meeste songs zijn leuk, raar, orgineel en geslaagd. Per luisterbeurt neemt het aantal ongemakkelijkheden af. En je hoort steeds weer iets nieuws. 'Chaos means creation, break rules, inspiration'. Zo is het maar net."

de Volkskrant - april 2003: "Nog zo'n orgineel Nederlands combo: Zea. Ook zij zijn aan hun tweede album toe en ook Zea (thans vooral Arnold de Boer) heeft een geluid dat volstrekt op zichzelf staat. De Boer zingt zijn eigen composities al dan niet met de samples van Remko Muermans als grondstof. Today I Forgot To Complain is een uitbundige, beetje cabareteske popplaat, niet gebaseerd op gitaren maar op eenvoudige electronica en samples. Zea maakt een geluid dat je niet zo vaak meer hoort. Luchtige, springerige en puntige pop, volgestopt met talloze samples en ander geluid, maar complexiteit is bij Zea nooit een doel op zich. Onbevangenheid is hier het sleutelwoord."

Belgian magazine Gonzo # 57 June-July 2003: "Counting Backwards Leads To Explosions is de toepasselijke titel van Zeas split 7 met Persil , want de band die van vijf naar twee gereduceerd is klinkt explosiever en puntiger dan op hun ijzersterke debuut Kowtow To An Idiot. Met dit nummer openen ze ook hun tweede cd Today I Forgot To Complain. Een ding dat al snel duidelijk wordt is dat alles op een ongeremde manier naar buiten worden gebracht. Arnold de Boer zingt spontaan, enthousiast, speelt gitaar vanuit de losse pols, terwijl Remko Muermans zorg draagt voor de pakkende elektronica en samples. Je krijgt prachtige overgangen tussen zang en stemsamples, tussen gitaar en beats. Het is genreloos genieten. Denk aan het briljante Wire, de explosiviteit van Add N To (X), de wave-humor van Trans Am, de hoekige punk van Magazine, de elektronica van D'ntel, de noise van Notwist en Wedding Present, de glitch van Fennesz, de maffe liedjes van Badly drawn Boy, de sterke teksten van de Beach Boys, de postrock van Piano Magic, de spontaniteit van Trumans Water, de filmsamples van Amon Tobin, het speelse van een Pacmangame, het uitzinnige van de Pixies, en de lompheid van Atari teenage riot. Zea klinkt dus vooral als Zea, tenzij iemand een touw kan vastknopen aan het voorgaande. En met de gastoptredens van Bas Jacobs (Seedling, Pfaff, That Dam Record Company) en Jelmer Cnossen (Cyozlab) valt er al helemaal niets te klagen. Zea is de hokjes-vrije vulkaan met een lavende lava aan smakelijke dynamiek".

KindaMuzik - mei 2003: "Nog maar het tweede volledige album van het Amsterdamse Zea maar nu al met een andere bezetting. De band is een duo geworden en bestaat nu uit Arnold de Boer en Remko Muermans, al is het op Today I Forgot To Complain bijna niet te horen dat ze maar met zn tweetjes zijn. In de eerste plaats vanwege het stevige geluid en in de tweede plaats omdat het toch knap is dat je met zo weinig mensen zoveel ideen kan hebben. Elk nummer wordt volgepropt met ingevingen waardoor Zea bijkans nog zenuwachtiger is dan Atari Teenage Riot. En qua muziek wil het ook nog wel eens deze kant opgaan. Bij They Grew Up Weird kom je bijvoorbeeld een computermuziekje tegen dat je ook hoorde als je vroeger in een een spannende level kwam en het grote monster moest verslaan. Daarna gaat de band helemaal los met heerlijke teringherrie. Zea rockt alle kanten op. An Experience Of Trouble had zelfs zo een nummer van NRA kunnen zijn. Maar we horen overal invloeden vandaan komen of het nou techno, psychedelica of noise is. Ook al kent het album zeker rustpunten, de ADHD-momenten zijn prominent zoals de industrial beats in Press Start To Continue of het rammelende Kiss Kiss Revolution. Natuurlijk zorgt de combinatie van al die ideen en de overijverigheid er wel voor dat de band hier en daar een foutje maakt, maar dat zullen we ze niet aanrekenen. Behalve dan de Songs:Ohia-imitatie Hes Passed dat erg mooi begint maar waar opeens een telefoon gaat. Heel lo-fi maar compleet onzinnig, je hebt toch geen Dogma-contract getekend dat dit soort dingen er in moeten blijven? Het liedje wordt er meteen irritant door. Volgende keer stekker er uit dus. Neemt niet weg dat Zea een meer dan waardige opvolger heeft gemaakt op het ook al uitstekende debuut Kowtow To An Idiot. Want Today I Forgot To Complain blijf je maar draaien en draaien. Het gaat niet vervelen want je blijft constant dingen ontdekken want vol=vol telt niet voor Zea. Geweldige plaat dus. Het succes is ze in ieder geval gegund."

MusicMinded juni/juli 2003: "Alles klopt aan Today I Forgot To Complain, het tweede album van Zea. Alles? Hoe bedoel je…Alles? Simpel: de cd is vier keer beter dan de laatste van Lou Barlow, gevoelsmatig toch een persoon die met zijn Sebadoh/Folk Implosion projecten ooit een voorbeeld voor Arnold de Boer moet zijn geweest. Maar waar Barlow muzikaal gezien toch wat grijzig klinkt tegenwoordig, koppelt de Boer zijn fragiele teksten aan een bonte, zeer originele muzikale invulling die dit keer werkelijk zijn weerga niet kent. Het klinkt allemaal zo ubercool, freaky en oorspronkelijk dat je je afvraagt met welke instrumenten dit allemaal tot stand gekomen is. Bovendien zijn de foto's en illustraties op de hoes erg mooi, is de titel tamelijk geniaal, en "voel" je, dwars door de songs heen, hoe eigenzinnig en worstelend de persoonlijkheid van de Boer moet zijn. Net als Solex zal Zea hogere ogen kunnen gooien op de internationale alternatieve markt dan in het Nederlandse clubcircuit. Dat is een stuk moeilijker, maar de moeite van het proberen zeker waard. De groep toerde onlangs al succesvol door de Verenigde Staten, dus het begin is er. 9,5/10"

Plato Mania - april 2003: "Het is de laatste tijd al vaker gezegd, maar het kan geen kwaad om het nog maar eens te benadrukken: de echt leuke Nederlandse gitaarbandjes zitten op het Transformed Dreams label. Dat timmert aardig aan de weg met de releases van Zea en Seesaw. Zea daagt op Today I Forgot To Complain vooral uit. Stekelig, springerig en onberekenbaar zijn de vijftien songs op het album allemaal. Het is zoeken naar een minder moment, want Zea klinkt geinspireerd en bevlogen, maar zeker niet bereid tot het doen van concessies. De zachte geluiden in They Grew Up Weird bijvoorbeeld, die fraai afsteken tegen het stevige Counting Backwards Leads To Explosions. En dat de stekelige lo-fi songs uiteindelijk uitgroeien tot echte liedjes met prettige inhoud, is mooi meegenomen. Goede plaat!"

US reviews

US-Magazine Dream Magazine (#4-September 2003) on "Today I Forgot To Complain": "This Dutch duo (Arnold de Boer: guitar/vocals, Remko Muermans: keyboards, sampler, and vocals) make a charmingly schizophrenic sort of fractured punkadelic artpop, and they are good at it! Compressed trajectories recall The Notwist, but amplified into some Buzzcocks adrenalin rushes, alternating with neon ricochet math rock pencils standing on their hard sharpened points, with shimmering synth tickles from heaven. For some unknown breath waggle I'm called to think of Tall Dwarfs singing with a hip hop infusion and noisy punk muffins in the oven. Hard shifting GBV forced awake by alcohol deprivation have shredded slice and dice visions of hardcore owls in bladder with pumping pop skyrockets being fired in big chunky explosions amidst the fertile reinvention taking place constantly. They can sound like a robot programmed to rhyme, and/or psychotic reactions while jumping out of their skins. Veering from second to second between folk songs to speedy hammered sections. A strum becomes a pop song that spits out periodic gobs of steel wool as it saunters down a sun dappled lane. The Buffalo 66 sample brought warm chills. This feels like some sort of revelation at 6 in the evening on a sunny spring day with my headphones on and all of the windows wide open." George Parsons Dream Magazine #4

German reviews

Triggerfish.de (02/11/04) about “Today I Forgot to Complain”:
"Indi-Pop? Unglaublich!
Nun, sowas kann man als eingefahrener Punkanhänger eigentlich nur per Zufall entdecken, wenn man grade nach Supportbands sucht. Und verdammt was für ein glücklicher Zufall, auch wenn Zea eigentlich diejenigen sind, die supportet gehören.

Today I Forget To Complain ist die zweite Platte des abgedrehten niederländischen Duos aus Amsterdam. Zea (Arnold de Boer: Gitarre/Gesang, Remko Muermans: Keyboard, Sampler und Gesang) mischen aus Technoanleihen, Pop und Noise einen fast schon punkartigen Mix der verdammt noch mal richtig durch die Glieder geht. Unerwartete Wechsel zwischen schon fast niedlichen Pop-Melodien, fetten Gitarrenriffs, mal hier mit Synthesizereffekten versehen, mal da gespickt mit Noiseattacken.
Faszinierend!
Das Ganze ragt für mich meilenweit aus dem Einheitsgedudel heraus, da bleibt einem nichts anderes übrig als wild durch die Gegend zu hüpfen und bei einer kleinen Verschnaufpause erstaunt gen Schallverstärker zu blicken. Ein Sammelsurium an verschiedenen Einflüssen kommt hier zutage, kein Song gleicht dem anderen. Ich bin keine wirkliche Expertin für Indi-Pop, aber diese Scheibe haut rein, auch wenn man nicht unbedingt zu den Anhängern dieser Musiksparte gehört. Grandios kann ich da nur sagen! Die Jungs tourten kürzlich durch Amiland und haben dort wohl einige Leute mit offenen Mündern zurück gelassen.

Ich hoffe, dass wir sie auch bald in unseren Gefilden bestaunen können. Ich bin dann auf jeden Fall in der ersten Reihe!"


German magazine OX on "Today I Forgot To Complain":
"Vor ungefähr zwei Jahren bekam ich eine CD auf den Tisch, die mich ratlos, aber glücklich zurückließ. ZEA, eine Band aus Amsterdam mit ihrem unglaublichen Erstlingswerk "Kowtow to an Idiot". Die vollständige Besetzung aus "Einer flog übers Kuckucksnest" schien sich bei einem Soundclash mit den Hauptdarstellern der Sesamstrasse in einem infernalen Befreiungsschlag anhand von Noise, vollkommen verwursteten Samples und unglaublichen Pophymnen messen zu wollen, wobei als Schiedsrichter der LEGENDARY STARDUST COWBOY agieren sollte. Damals sprach ich den ultimativen Kaufbefehl aus, der hoffentlich nicht nur an Gewohnheitsbauern abprallte. Nun die gute Nachricht. Ein neues Wahnsinnswerk aus der Hollandschmiede. Was auf "Kowtow" den Anfang nahm, wird nun umso konsequenter weitergeführt. Eine Band, uns alle zu belehren, dass es noch so was wie Ideenreichtum im Musiksektor gibt. Alles was der Erstling zu bieten im Stande war, wird noch übertroffen. Die Musikalchemisten greifen scheinbar wahllos in den ganz großen Topf wo einfach nur "Klänge" draufsteht und verbinden bis dahin nie gemeinsam auf einem Tonträger vernommene Sounds zu einem neuem Ganzen. Das kommt gelegentlich fein nuanciert rüber, gelegentlich hart, aber meistens vollkommen irre, aber in der Art, wie einem ein Zauberkünstler irre vorkommen würde, der plötzlich seinen Kopf abschraubt, welcher daraufhin vor den Augen des geneigten Zuschauers augenblicklich nachwächst, sich in ein Auto verwandelt und hupend davon fährt. Ich hab schon seit Jahren keinen Walkman mehr auf dem Kopf gehabt, aber bei nächster Gelegenheit wird ich mir einen aufsetzen, das Rädchen ganz nach rechts drehen und mich in die nächste Straßenbahn setzen, nur um mich an den irritierten Blicken derer zu erfreuen, die da ob des Wahnsinns, der aus den Ohrmuscheln den gesamten Wagon beschallen soll, sich fragen werden, ob es mittlerweile auch hörbare Drogen gibt. Ich derweil werde mich wissend zurücklehnen, den versteckten Hymnen und Melodien meinen Gehörgang überlassen und hupend davon fahren, aus dem Fenster rufend: "Wartet auf die Erlösung ihr Spinner, ich hab sie längst gefunden!" (10) Claus Wittwer

French reviews

Sur scène, un clavier, des machines, basse et batterie (évidemment à deux ils font pas tout à la fois). Pour reprendre les termes d'un journaliste de chez eux, ce serait l'enfant de Mr Bugle et Belle & Sebastian. Perso, je vois ça moins comme un "bâtard" de plusieurs influences que comme un groupe formant sa propre entité musicale.

 N 'ayant pas trouvé de comparaison avec des groupes préexistant je définirais cette galette comme la fraîcheur d'un pamplemousse après 3 kebabs : ça pique un peu mais ça ferait digérer n'importe quoi et en plus tu peux en bouffer autant que tu veux c'est pas lourd !

 www.radiobeton.com

dream 22 an experience of trouble  7"

Losing Today Magazine/E-zine: "And staying with Amsterdams finest purveyors of schizoid pop, we have this lovingly pressed on dark blue vinyl seven inch featuring again the precocious talents of Zea. This duo have already had us going mental around the Singled Out hut with their annoyingly spectacular album Today I forgot to complain. An experience of trouble is simply mental for want of a better description, imagine classic early Buzzcocks suffering a collective aneuryistic meltdown, jagged, awkward and as boppy as hell. Flip the disc for two more exclusive cuts, the quite simply barking mad oddness of Some of us are also there awash with lunatic Hammonds and tripping the boundaries of impish Brit psychedelia, a very wayward lysergic gem. Why did she do it? has a vague Elephant 6 quality to it sounding like the West Coast lo-fi dippiness of Of Montreal, bizarre indeed. Essential stuff, as if you needed telling."

Playlouder.com "Single of the Week" 24/03/03-30/03/03
Playlouder.com review:
Bunch Of 45s
24/03/03-30/03/03
"If you go out and buy some singles this week, you will probably be taking home lots of guitar noise and feedback. Rah. There's a fair bit of that on our Single Of The Week, but the frenzied lunacy of Zea was what made us hand them the coveted trophy. They'll probably eat it or something, mind. 'An Experience Of Trouble' rattles along at a frenetic pace with guitars fuzzy and high in the mix, and the accompanying percussion blipping and clanging like one of those toy mechanical drummery things. You know the ones. "There's something wrong with me", the singer laments, "a lot of things I do I never thought I'd ever do". Like take too many mushrooms perhaps. Zea are two blokes from Amsterdam who mix their music up, with bits of indie, hip-hop, random noise and pop, and on this track especially, they sound like They Might Be Giants after they've fallen on their heads. Superb, and a worthy winner."

Organart.com: ZEA "Experience Of Trouble" (Transformed Dreams) - Yeay, coloured vinyl, spiral scratchy, Buzzcocks thrust in to 2003 - Zea are two boys from Amsterdam and this is two minutes and twenty seconds of urgent staccato lo-fi home-fi Buzzcock indietronic lappop - energetic to the point excitement... it's blue by the way, the vinyl, it's blue.....

Logo-Magazine: "The post must be very slow in Holland these days if Zea are any indicator. It sounds like the shops in Amsterdam have just taken delivery of the debut albums from The Ramones, Jonathan Richman and Buzzcocks, and on the strength of them this duo have gone out and bought some guitars and formed a band. (Sigh) Its just like the old days, and boy do we miss them. There's something wrong with me they claim. Bollocks. Theres nothing at all wrong with acknowledging that youre not the wave of the future when you can make living in the present and rehashing the sounds of the last thirty years a wholly satisfying experience. Hunt this down; trap it, nurture and cherish it, then kill it when youre ready. Its rock n roll baby."

VanityProject-Fanzine 6 (May 2003): "Their solo 7 release Experience of trouble showcases even more sides to their personality, with a scuzzy yet sparse Kills-like rocker, some acoustic folk psychedelic, bubbling quickstep rhythms and a tune that merges a medieval march with Dave Clarke 5 beat-pop. Quality all round, save yourself the agony of choice and just buy them all (also the Zea/Persil and Seedling/Dayglo Superstars split 7-es-ed.)"

"An experience of trouble" was recommended by John Peel in his record box of April 2003.

DrownedInSound.com: "Coming at you on blue vinyl with a Wurlitzer-friendly huge hole in the middle (spindle adapters at the ready) this is by far the most indie thing I've seen all year. Nevermind the lo-fi hand-scribbled artwork on the cover. Anyway, Zea are two guys from the Netherlands who like to play their guitars frantically and their drums badly. The title track rattles along in a distinctly Mohobishopi fashion, complete with high-pitched straining boy vocals. It's all over in just over two minutes which takes us to the b-side (wow, remember them?). 'Some Of Us Are Also There' takes the pace down a little to a playful little jaunt, complete with toy keyboard backing. It's quirky, and not wholly unlistenable, sort of like Gorky's Zygotic Mynci when they liked to bark on their records. I have absolutely no idea what Zea are trying to achieve with this, but I suspect that may be the point. They messed around, had some fun and then punted it out in case it had the same effect on anyone else. Personally it doesn't grab me beyond its limited novelty value, but it's reassuring to know people are still doing this somewhere."

dream 21 zea/persil split 7"

DoSomethingPretty.com: "Oh yes! Zea have produced a lovely, catchy electro-pop song with "Counting Backwards…" From the punchy, fast paced opening through the robotic lyrics and clipped rhythms to the rolling yet equally galloping chorus I was hooked from the first listen. Of course, you don't need me to tell you how good Zea are because you already know, don't you? Quite, quite impressive. Persil are in the same electro-camp but still with a distinctly different sound. Martine's vocals are very sweet and there's something vaguely oriental about "Mum" with her almost childlike voice and the simple, pretty keyboard melody working alongside each other to craft the perfect summer song. Together these two tracks are each an excellent compliment to the other and make for a superb split single. Totally recommended."

UK Magazine/E-zine Losing Today: "And neatly skipping from Dreams by Dreams to Transformed Dreams, hey I think about these missives you know. The first of three top of the drawer 7-inch releases from Amsterdams Transformed Dreams. A totally consuming split single featuring the ad hoc wackiness of the unhinged Dutch duo Zea. If you like your stuff fried and frenzied then the impossible to leave alone Counting backwards leads to explosions will be right up your street and running at pace. A menacing collision of mashed up chords and punked up theatrics that veer towards Cardiacs territories. Riotous stuff. In sharpened contrast the flip features the electro exuberance of Persil. Following releases for labels Shifty Disco, Star Harbour and Devil in the Woods, Persil hook up with the Transformed Dreams crew to provide some tasty summer fuelled synth pop, that parades around sweetly with a twee feel, deviously vibrant stuff that should melt that hardiest of souls."

Belgian magazine Gonzo Circus-online: "From 5 to 2 Zea are reduced, that has resulted though in a song with the well chosen title  Counting Backwards Leads To Explosions. And the song actually is more explosive, sharper than the songs on their fantastic debut Kowtow To An Idiot.  Arnold de Boers vocals are driven and he accompanies them with slagging his guitar, while Remko Muermans makes the electronics and sampler rattle. Catchy Rock/Pop with Cabaret Voltaire and Add N To (X) looking over their shoulder or something like that. Smashing. The equally Dutch duo Persil arent unimpressive either with their track Mum. But yeah, they had John Peel and the Shifty Disco label already on their side. Nicely melancholic but lightly digestible pop with lush vocals and smooth synth lines."

Review on the Logo magazine site: "Holland's Persil will be familiar to LOGO types for their appearance on a Shifty Disco Singles Club release back in 1999, as well as a split-single with Grandaddy and Beachwood Sparks. 'Mum' is classic laptop pop that brings to mind Electrelane deconstructing Belle & Sebastian under the guidance of Robert Wyatt, while their fellow-countrymen Zea sound like they've been visited by the Gary Numan-obsessed ghost of At The Drive-In. A brightly hued collage of electro, glitch-pop and heavily compressed guitars, the image of Stephen Malkmus reborn as an angry wasp trapped under a beer glass is one that won't abate. Here sits two very good arguments for legalising drug use."

VanityProject-Fanzine 6 (May 2003): "Zea and Persil, both Dutch exports, share a platter that is, effectively, a tale of two two-pieces. Were big fans of Persil here at VP, but a strangely lightweight tune by their standards although the mesmerizing swaying synth keeps their heads above water. Zeas track emerges the more triumphant of the two, beginning with a slick of sludgy guitar and unhinged egghead vocals, then midway through the track, it bursts into life, squeaks and bleeps leaping all through the mix as if playing hide and seek with each other. Exciting stuff."

friendsoftheheroes.co.uk: "zea (Counting Backwards Leads to Explosions): I always have fantasies about being in an electro-pop band, where everyone wears the same synchronised clothes and never really smiles on stage or looks like they are having fun. Well Zea are nothing like this! Unlike most electro-pop bands they don't seem to take themselves very seriously. However, their song on this split 7" is great, keyboard beats and bouncy pop guaranteed to get you dancing. The vocals are sort of Kraftwerk-like, all computerised and sound as if they come from the future. This in my eyes is certainly a good thing. Zea make me think of how music should sound now we are in the 21st century, and I love them for that simple pleasure.
Persil (Mum): Persil are the other band on this split 7" and their song Mum is a sweet slice of synth indie pop. The beat is as catchy as a cold and Martine's vocals are bound to melt even the most wintery heart, and bring a beautiful summery smile to your face.
The great thing about this 7" is that both bands are Dutch and so is the label: proof that not every great new band needs to come from the other side of the pond!
Us Europeans know how to make perfectly indie pop 7"s too."  

"kowtow to an idiot"

Trouw (daily paper): "zea delivers with 'Kowtow to an idiot' a debut that is worth a lot for lovers of unpredictable pop"

MuzieKKrant (Belgian e-zine): "Their session for 'Studio Brussel' tasted really well. Their debut is a driven and passionate guitarpop record. Remarkable guitarriffs, clever singing and lyrics. This band manages perfectly to make from a mix of styles a coherent total. Go and listen"

"Another Dutch band that delivers a guitar-orientated cd for which the English and Americans would lick their fingers. Released on the extremely small but ultimately rich of talent label Transformed Dreams" (de Volkskrant, daily paper)

"This is a beautiful debut" (NRC-Handelsblad-Daily paper).

"Peculiar guitarriffs, catchy singing and lyrics, original samples, funny electronical additions, heated and moving moments and unexpected changes determine the dynamic renewed image that zea shows on this record. It is an inventive hybrid of styles melt together into one new kaleidoscope variety of sound."(Gonzo Circus - Belgian alternative pop magazine).

German Magazine OX # 45 (Dec. 2001-Febr. 2002) about Kowtow to an Idiot: What will we have here? A big question mark raises in front of me. Who starts a record like this, has to be either a) without senses, b) has given their instruments to their children, or c) is finally the long-awaited change from boring all-the-same food. Already after 30 seconds it was clear to me that only possibility c) is the right answer. Finally a band that doesnt want to sound like thousands of bands already did. Although one cant discover RocknRoll anymore these days, one can, with all one has, cook a different soup for a change. The ingredients? Pop, techno, electronic minimalism, noise, independent, punk, grunge. From everything a little bit. But not just easily thrown in a pan, stirred and served, hoping it still tastes. No, fine-tuning with spices, gradations of delicious things and specialities. Not your everyday fish-and-chips, but five-star kitchen. Despite, or maybe just because of this zea sounds so familiar to me, like I would know them and esteem them highly already for years. Its just that I cant think of any other band that could sound like that. Already with the second song you can see me dancing happily through my living room. zea are , and it doesnt surprise me after all the musical joy that has come to me from there over the last years, from Holland. Could it be that this country in musical respect often is underrated? Every song in itself is wonderfully atmospheric, no matter if its a loud or a quiet one. In fact I shouldnt say anything to the record anymore. Instead you should throw the OX in a corner right now and buy this secret. EVERYBODY!!! In the meantime I will start crying, for joy! I see the light, finally! (10/10)

Live

UK e-zine Drowned in Sound about Zea's gig at Truck-Festival (July 23, 2005):
"Can’t claim to have been to all of them myself, but I wouldn’t be surprised if Truckfest was the greatest festival, in the world, ever. One thing that
lead me to this conclusion is when, with banana smoothie in one hand, liquorice bought from the local church in the other and a pasta salad tucked under the arm, I hear from the Trailer Park Tent the pulsating techno-pop-rock insanity of Zea. One guy stands playing his guitar like he’s
trying to saw it in half with his bare hands, the other bashes at the vocoding keyboard devices like he wants them to explode, and they end up making one almighty racket that could be called ‘dance’ music. If you happen to dance like a malfunctioning washing machine, that is. Ace." (TB)
"Indie-techno duos from Amsterdam shouldn’t work, by rights, but after queuing for what seemed like an age and missing a few bands as a result (thanks everyone for arriving at the same time), Zea opened Truck for me and proved my theory wrong. One guy sings indie-pop songs while playing electric guitar and the other dances like a crazed madman behind his laptop/synths that emanate loud techno beats and whilst being slightly messy, is beautifully crafted and well thought out. Compelling." (AF)

German paper “Further Nachrichten” about Zea’s gig at the Kunstkeller Open Air-Festival in Furth (25/06/05):
“Weniger angenehm als vielmehr aufrührend im positiven Sinn präsentiert sich zum Schluss das Duo „ZEA“ aus Holland. Arnold de Boxer und Remko Moermans präsentieren einen Mix aus Elektronik und Gitarrenpop. Freakige Beats aus der Sampler-Kiste, darüber elektronische Sägezahnwellen und Soundgewitter, plötzlich aufgelockert von klassisch-feinen Melodien, nicht weit entfernt von bestem Brit-Pop, allerdings mit rotziger Punkattitüde dargeboten.

Ein Sammelsurium an verschiedenen Stilen, allerdings nicht bemüht, sondern auf seine Art durchaus originär. Vielleicht klängen Kraftwerk heute so, wenn sie einen Punkgitarristen dabei hätten. Oder die Buggles, heimgesucht von hysterischen Anfällen.

Das gerät zum Höhepunkt des Abends, die voll besetzte Zuschauertribüne ist am Ende zu Recht begeistert und da heutzutage nicht nur mehr der Applaus der Lohn des Musikers ist, verkaufen die beiden Holländer im Nu ihre mitgebrachten CDs ans euphorisierte Publikum.”
 

Zea live review on Earlash.com (Boston, USA)

Zea, October 12, 2004, The Midway Café, Boston

By James O'Brien

"Last Tuesday's best-kept secret was Zea -- two Dutchman that love rock so much, they have to kill it to save it. These magicians can easily turn a dive into a salon for elektronische muziek, and don't sweat broken guitar strings or meager attendances.

It's very late on Tuesday night and the Red Sox have just lost a very difficult attempt in the Bronx. Two men from Amsterdam, Holland are setting up a Vox amp and a rack of samplers, loops, and keys to play a set of music.

The band is Zea, supporting Today I Forgot to Complain. The room is the Midway Café in Jamaica Plain, Massachusetts. The Midway is a tiny bar on the edge of metropolitan Boston; next to which, some time ago (1989, to be exact), a three-piece from Seattle named Nirvana played a late-night show in support of an album named Bleach.

Here now, as then (if bootlegs of that show can tell us), maybe two-dozen people cling to the remains of a night. Tuesdays are noise, electronica, and experimental nights at this venue and the bartender is running DVDs of fractals and trippy images. While he tries to tell a clutch of girls why Washington Street in Boston is not crossed by any other thoroughfare, Zea release controlled bursts of Stratocaster and ripples of sampled drum n bass, checking their sound through a footrest-sized 12-channel mixer plunked unceremoniously in front of the stage.

Finally, things sort of bleed into a show with a vocal sample punching through an oscillating alarm, a Doppler voice intoning something about Zion. Zea punch through the maelstrom with a squeal, a bleep -- stepping up and barking Dutch electro-punk. It's immediately clear how this dynamic is going to work. If a great drummer holds down the visual/visceral landscape in a rock band (which I'm not entirely sure Zea isn't), then Remko Muermans does that for Zea. He bucks and pops and breaks into gorgeously understated dance routines behind his rack, while Arnold de Boer confines his workspace to the microphone and the liberal chord paintings he pulls from the guitar.

Zea set up a start/stop affair between songs. Zea's blistering little compositions, almost perfect bursts of new millennium pop energy, halt on dimes, swivel slightly and re-launch with new trajectories. Sludgy, grinding fuzztronica, haunted by Nine Inch Nails and then big, bright, and open like something out of the Elastica playbook. The lyrics are full of angst-ridden, clever turns of phrase like, and "I have no choice/ I break your neck").

Occasionally their sound tech, a Puck in a Woolleycore T-shirt, dives in front of Zea and nudges the mix back to crystalline. De Boer murmurs his input in Dutch between songs. With a wink he makes a Red Sox reference to the room, "I am your daddy," and then Muermans is snapping a tambourine and keying belly-shifting bass lines. De Boer's guitar gives up a string, he wrestles it free and never misses a note. "I'd never expect," he moans. "Everything collapses/ No one ever tries to do it right."

A five-minute string-changing break after three songs could be set suicide for almost any band. For Zea it becomes this disarming, multicultural event. De Boer tells the room about Dutch roundabouts. The bartender tries to rally the room for a group photo. De Boer finishes his repairs, turns to Muermans and says, "Press start and continue."

With a descent of chimes, Zea is back in the game. Elastic, whirling chaos breaks in half and jagged hyper-pop rushes into the Midway Café. Muermans practically strangles the keys, while something organic seems to slide out of the speakers and slides under the stage. Zea bring out songs like party tricks you'd like to copy and show to a friend.

"All I want is new kicks!" declares de Boeder on the next song. "I'm gonna sell my soul." Not, apparently, to the music industry. His guitar clangs and blaps against the ridiculous, brilliant skeletons of abstract sound that Muermans squeezes from little boxes and lines of electronics. It's clear that the whole set is somehow prepared, orchestrated, practiced and replicated; but it still feels like something. Zea bring heart to their performance and deftly avoid the postmodernist trap that live electronica can fall into face-forward. Muermans has a knack for stupidly perfect backbeats and he sweats and bangs and lunges. De Boeder hammers away and never misses the pitch in his surfy, snarly, sixties-esque vocals. Zea also know how to read a room. They're in a small, lightly attended space, so they go off mike and tease new textures out of the stuff they're spinning.

It's left to a palette-cleansing buzz-punk quickie ("An Experience of Trouble") and then Zea lay out their approximation of a single, "We Buried Indie Rock Years Ago." It's a final statement from a band that is a living statement against convention. This is, or should be (or should have been) the underground anthem for the real people. A list of anti-name dropping, mythology-destroying solvent for American hipness; Zea love rock and they have to kill it to save it. "There are lots of bands that I don't know," de Boeder admits, freeing us all from the pressure of the absurdist collectors and cutting-edge kids, "But we buried indie rock years ago."

Zea don't play encores, it seems. The show ends with them melting back into the happy little room and the bartender beaming and trying to buy us all a beer."

VPRO 3voor12 about the Zea gig at the Noorderslag-festival 10/01/2004 (in Dutch):

Conclusie: Met dank aan electropunks als Kid 606 (zijn naam siert Arnolds gitaar) combineert Zea op een geniale manier punk met pop en speelt dat live in een gierend toptempo. Ontregeld en ontregelend. Een topoptreden vond ook het publiek. Tien keer liever Arnold de Boer dan Mick Jagger en Chris Martin. Al denkt Groningen daar blijkbaar anders over. Want waarom was anders die Kelder maar halfvol? Schande! Hoewel? Zag ik niet Grunnen Rocks’ Evert Nijkamp vooraan pogoen?
Cijfer: 10-

Evert from Grunnenrocks.nl about Zea's Noorderslag 2004 gig:"Zea was the best band of three days (of Eurosonic/Noorderslag festival-Ed.). Again loads of keyboards, synths and electrostuff (with a smiling soccer hooligan playing 'em) and one guitar (for the singer) on stage only. Extremely danceable music, very good tunes, cool vocals, entertaining stage presence, I loved 'm. Especially recommended is a split 7" with We Buried Indie Rock Years Ago, hear radioshow #77. AWESOME BAND!"

"zea already played the high dice at the Noorderslag-festival, where they showed that this unique cut-and-paste pastiche is a great live experience as well. They will give us a lot of joy" (OOR)

OOR about a gig in de Buze (17/02/01): "Even if the venue is small and the audience at first very apathetic, zea kicks from the very beginning with 250 percent of energy. With a mix of rock and dance zea infects the audience with a very catching dance-virus that within minutes grabs hold of the whole venue. Sampler/keyboardplayer Remco Muermans en singer Arnold de Boer are clearly the pacemakers of zea. De Boer dances like a psychopath and sometimes hardly has time to take a breath. Strangely enough his guitarplaying doesn't suffer from it. Muermans seems to be a captive in his own dance-rhythms and moves wildly, eyes closed, fiddling with knobs and buttons. Good to see that zea since the last edition of the Lowlands-festival has grown even more and with the mature-sounding new material will play the high dice at home and abroad."

"...till zea with a furious gig finally made things hum. They made a great impression with their self-willed, energetic guitarpop, brought with a passion and force that is seldom seen and heard in Holland" (Parool, daily paper about their Noorderslag gig)

OOR about their Waterpop-festival gig: 'zea plays an excellent gig and shows clearly why the bandname is chosen from the dEUS debutsingle'

Daily paper Trouw about their Lowlands gig: 'zea made an impression with the excessive energy they played the songs of 'Kowtow to an idiot'. The music is in the vein of dEUS, though without the subdued side of those Belgians, and with more variations in the use of the computer'

Daily paper de Volkskrant about their Lowlands gig: 'Once in a while you stay longer. Like at the zea gig. They play guitarrock like Sebadoh and Guided By Voices with a sauce of electronics and with the weirdest breaks in rhythm. Probably one of the most entertaining performances of the festival'

Amsterdam daily paper 'Parool' about their Paradiso gig (04/10/00):'You can reckon zea amongst the top-bands. Clearly they have made a huge live-progress. Zea's hyper songs mix in a pleasant way early-Pixies-dynamics with seeming improvisations. It is especially clever how this five-some knows how to integrate again and again absurd soundexperiments in a tightly fixed pattern'

Free magazine LiveXS about their Lowlands-festival gig: 'But the biggest impression made zea. With their hypnotic guitar-rock, exiting till the last second, these Frisian-born Amsterdam citizens won many-a -soul. Including mine'.

Fret (Monthly magazine for Dutch music-only) about zea's Paradiso gig of 04/10/00: The high point of the evening (7 bands were playing) was zea. Their energetic freakish rockmusic with those fantastic weird samples of their 'Kowtow to an idiot' cd stands firm like a building. Especially the singer with his -don't-know-what's-happening-look and the lively keyboardplayer are a feast for the eyes. Delicious!

...